Welcome

nsanlar birbirlerini tan?man?n ne kadar güç oldu?unu bildikleri için bu zahmetli i?e te?ebbüs etmektense, körler gibi rastgele dola?may? ve ancak çarp??t?kça birbirlerinin mevcudiyetinden haberdar olmay? tercih ediyorlar.

istisnas?z herkesi istihfaf etmek suretiyle etraf?ndakileri k?ymetine inand?r?yordu.

Yaln?z bo?, bombo? mahluklard?. Yapt?klar? münasebetsizlikler hep buradan geliyordu. ?çlerinin esneyen bo?lu?u kar??s?nda ancak ba?ka ba?ka insanlar? istihfaf ve tahkir etmek, onlara gülmek suretiyle kendilerini tatmin edebiliyorlar, ?ahsiyetlerinin fark?na var?yorlard?.

Etraf?n? bu kadar iyi tan?yan, kar??s?ndakinin ta içini bu kadar keskin ve aç?k gören bir insan?n heyecanlanmas?na ve herhangi bir kimseye k?zmas?na imkân var m?yd?? Böyle bir adam, önünde bütün küçüklü?ü ile ç?rp?nan birine kar?? ta? gibi durmaktan ba?ka ne yapabilirdi? Bütün teessürlerimiz, inkisarlar?m?z****, hiddetlerimiz, kar??m?za ç?kan hadiselerin anla??lmad?k, beklenmedik taraflar?nad?r.

Bunlar? söylerken mektepte kendisinin de ileri gelen tembellerden oldu?unu tamamen unutmu?a benziyordu.

On sene, tam on sene, zavall? ruhumun bütün k?rgml???yla, bir ölüye k?zm??, bir ölüyü suçlu tutmu?tum... Onun hat?ras?na bundan daha büyük bir hakaret yap?labilir miydi? Hayat?m?n temeli, gayesi, sebebi olan kimseden on sene, hiç tereddüt etmeden, haks?zl?k edebilece?imi hiç dü?ünmeden ?üphelenmi?tim.

Kaybedilen en k?ymetli e?yan?n, servetin, her türlü dünya saadetinin ac?s? zamanla unutuluyor. Yaln?z kaç?r?lan f?rsatlar asla ak?ldan ç?km?yor ve her hat?rlay??ta insan?n içini s?zlat?yor. Bunun sebebi herhalde, "Bu öyle olmayabilirdi!" dü?üncesi, yoksa insan mukadder telakki etti?i ?eyleri kabule her zaman haz?r.

Maria Puder merdiven basama??na atlad?, sonra bana e?ilerek, yava? bir sesle, fakat tane tane: "?imdi ben gidiyorum. Fakat ne zaman ça??r?rsan gelirim..." dedi.

"Hep çocuksun, Raif!" dedi. "Önüne geçmek mümkün olmayan i?lerde tela? ve heyecan göstermek çocukluktur. Hem daha vaktimiz var, birçok ?eyleri dü?ünür

Ve bir gün her ?ey bitti... O kadar basit, o kadar kati bir ?ekilde bitti ki, ilk anda i?in azametini anlamak benim için mümkün olmad?... Yaln?z biraz ?a??rd?m, bir hayli üzüldüm; fakat bu hadisenin hayat?m üzerinde bu kadar büyük, bu kadar de?i?mez bir tesiri olaca??n? asla dü?ünmedim.

Ba??n? yava?ça yast??a b?rakt?m: "Yorulacaks?n!" dedim. Gözleri parlad?: "Hay?r, hay?r!" diyerek koluma sar?ld?. Sonra kendi kendine söyleniyormu? gibi: "?imdi aram?zda noksan olan ?eyin ne oldu?unu biliyorum!" dedi. "Bu eksik sana de?il, bana ait... Bende inanmak noksanm??... Beni bu kadar çok sevdi?ine bir türlü inanamad???m için, sana â??k olmad???m? zannediyormu?um... Bunu ?imdi anl?yorum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini alm??lar... Ama ?imdi inan?yorum... Sen beni inand?rd?n... Seni seviyorum... Deli gibi de?il, gayet akl? ba??nda olarak seviyorum... Seni istiyorum... ?çimde müthi? bir arzu var... Bir iyi olsam!.. Ne zaman iyi olaca??m acaba?.."

"Ah Raif" dedi. "Ne var?" Biraz kendini toplad?. Çabuk çabuk nefes alarak: "Hiç!" dedi, "Bugün yan?mdan ayr?lman? istemiyorum... Neden biliyor musun? Dün ak?am anlatt???n ?eylerin, sen gider gitmez, kafama hücum edeceklerini, beni bir dakika bile rahat b?rakmayacaklar?n? zannediyorum..." "Bilsem anlatmazd?m!" dedim. Ba??n? sallayarak cevap verdi: "Hay?r, öyle demek istemiyorum... Kendim için söylemiyorum... Art?k sana güvenemeyece?im! Seni yaln?z b?rakmaktan korkuyorum... Evet, bu ak?am hemen hemen hiç uyumad?m.

"?stersen y?lba??ndan sonra geçen be? günde neler yapt???m? anlatay?m, daha çabuk uyursun!" dedim.

"Doktorlarla konu?, beni art?k ç?kars?nlar" dedi. Sonra, alelade bir ?ey söylüyormu? gibi, m?r?ldand?: "Bana sen daha iyi bakars?n!"

kad?nlar?n hiçbir zaman sahiden sevemeyecekleri neticesine var?yordum. Kad?n sevebilece?i zaman sevmiyor, ancak tatmin edilmeyen arzulara üzülüyor, k?r?lan benli?ini tamir etmek istiyor, kaybedilen f?rsatlara yan?yor ve bunlar ona a?k çehresi alt?nda görünüyordu.

Sadece müteessirdim. "Bunun böyle olmamas? laz?md?" diyordum. Demek ki beni bir türlü sevemiyordu. Hakk? vard?. Beni hayat?mda hiç, hiç kimse sevmemi?ti.

"Demek ki insanlar birbirine ancak muayyen bir hadde kadar yakla?abiliyorlar ve ondan sonra, daha fazla sokulmak için at?lan her ad?m daha çok uzakla?t?r?yor. Seninle aram?zdaki yak?nla?man?n bir hududu, bir sonu olmamas?n? ne kadar isterdim. Beni as?l, bu ümidin bo?a ç?kmas? üzüyor... Bundan sonra kendimizi aldatmaya lüzum yok... Art?k eskisi gibi apaç?k konu?amay?z... Bunlar? ne diye, neyin u?runda feda ettik?

"Daha ne istiyorsun? Ba?ka bir ?ey isteyebilir misin?.. Ama ben istiyorum... Birçok ?eyler istiyorum ve hiçbirini elde edemiyorum... Her çareye ba?vurdum; fayda yok... Sen art?k memnun olabilirsin! Ama ben ne yapay?m?"

çimde bo? kalan bir taraf bulundu?unu ve bu bo?lu?un bana adeta maddi bir eziklik verdi?ini hissediyordum. Bir ?ey noksand?, fakat bu neydi? Evden ç?kt?ktan sonra bir ?ey unuttu?unu fark ederek duraklayan, fakat unuttu?unun ne oldu?unu bir türlü bulamayarak haf?zas?n? ve ceplerini ara?t?ran, nihayet, ümidini kesince, akl? geride, ileri gitmek istemeyen ad?mlarla yoluna devam eden bir insan gibi üzüntülüydüm.

Biraz sarho? olmaya ba?lad???n? anlam??t?m. Kar??mdaki iskemleden kalkarak yan?ma oturmu? ve kolunu omzuma atm??t?. Kalbim, ökseye tutulmu? bir ku? yüre?i gibi h?zla çarp?yordu. O beni mahzun zannediyordu. Halbuki de?ildim. ?imdi, gülemeyecek kadar mesuttum ve saadetimi ciddiye al?yordum.